Nieuwsspotten!Een beklagenswaardig koppel
Zou er werkelijk iemand echt geïnteresseerd zijn in het societyhuwelijk tussen Nina Brink en Pieter Storms? Nina Brinks weet ik mij alleen nog te herinneren van het debacle – voor de beleggers dan – dat World Online heette. En Pieter Storms? Ik heb geen idee wie dat is, maar Volkskrant Magazine denkt serieus dat er genoeg lezers zijn die van de hoed en de rand willen weten. Met maar liefst 5 pagina's en drie foto's pakt Volkskrant Magazine flink uit. Zelfs de omslag wordt ingezet om de lezer te verleiden direct pagina 8 op te slaan met de tekst: 'We zijn natuurlijk een grappig stel' (zie de bijlage maar wel zonder de foto's).
Net als in ongetwijfeld vele andere huishoudens doet Volkskrant Magazine in ons gezin voornamelijk dienst als leesvoer tijdens het toiletbezoek. Met als gevolg dat dit medium gelezen wordt met de broek op de schoenen, tenminste als het overdag is, je normaliter aangekleed door het leven gaat en geen vrouw bent die een rok aan heeft. Met bedoelde leeshouding is –ten minste zolang als je zit - overigens niks mis. Het verhindert alleen het gebruik van de uitdrukking 'Nou zakt mijn broek af' gelet op de omstandigheid dat deze zich al in al afgezakte staat bevindt. Maar het is wel precies deze uitdrukking waaraan ik denken moest toen ik de volgende passage las: "We gingen met haar privévliegtuig. Daarvoor heb je een speciaal visum nodig. Dat kreeg ik niet. Daarom besloten we naar Montreal te vliegen en aan die kunstkenners te vragen of ze naar ons toe kwamen. Maar in Montreal bedachten we: weet je wat, we gaan gewoon wel naar New York. We pakken de auto om de grens over te gaan."
Ik legde de wekelijkse bijlage terstond terzijde en begon na te denken. Ieder weldenkend mens dat geen speciaal visum krijgt om per privéjet naar New York te gaan, denkt immers aan een normale lijnvlucht. Vooruit, business class voor hun tweetjes, maar toch. En wat een arrogantie om te veronderstellen dat de kunstkenners die zij willen ontmoeten dan wel even naar Montreal zouden komen! Maar ik heb het door; de kunstkenners waren natuurlijk helemaal niet genegen om 600 km noordwaarts te reizen. Die spontane inval om dan maar de auto te pakken, was niet meer dan een noodgreep om te voorkomen dat het grappige stel helemaal voor niks de oceaan was overgevlogen.
Een stoelgang verder wist ik meer dan genoeg, want het verhaal ging verder: “Mario (de chauffeur) vond het wel raar dat we geen bagage bij ons hadden. Dat ons vliegtuig meevloog, wist hij niet.” en “Wij stopten bij het eerste dorpje (over de grens) met een vliegveld. We stonden te wachten, en ineens komt dat grote vliegtuig van ons eraan. Door de sneeuwstorm.”. Ik raakte ter plekke verstopt en overgeleverd aan diarree tegelijk toen ik ook nog las: “Waarheen niet? Waar een vliegtuig kan landen, daar zijn we geweest. De ene dag zit je in New York, dan, naar Aspen. Nina gebruikt een vliegtuig zoals wij een auto gebruiken.”
Ik weet niet hoe met u zit, maar zo gebruiken wij een auto dus niet. Los daarvan, heeft het grappige stel dan helemaal niet door dat de rest van de wereld zich druk maakt om zoiets triviaals als klimaatverandering? Aspecten daarvan halen dagelijks de krant of het televisienieuws. Het wetenschappelijk bewijs dat de temperatuurstijging uit de hand loopt met alle kwalijke gevolgen vandien is niet langer onderwerp van discussie. De voorbereidingen om in december dit jaar in Kopenhagen een vervolgakkoord op Kyoto af te sluiten zijn in volle gang. De hoop dat dit een internationaal akkoord wordt dat zoden aan de dijk zet is gegroeid met de komst van president Obama. Zelfs onze minister-president Balkenende is bezorgd en zegt hierover soms verstandige dingen. Als we met z’n allen de schouders er onder zetten, dan komen we er wel.
Helaas, twee wereldburgers doen niet mee. Nina Brink en Pieter Storms zijn samen daarom natuurlijk helemaal geen grappig stel. Zij hebben maling en lak aan wat beschaafde mensen bezighoudt. Een veel betere typering zal zoiets zijn als een “betreurenswaardig stel”. En ik wil ook helemaal niets meer over hen lezen. Beschamend dat de Volkskrant Magazine dit soort interviews klakkeloos publiceert. Nog wel een laatste tip: een vliegtuig kan ook landen op de Zuidpool of misschien zelfs wel de maan. Maar opstijgen lukt daar niet meer; een enkele reis en tot ziens lijkt mij heel toepasselijk.
Eudard Dame, 3 februari 2009.
Reageer op deze column!